آنچه که در این مقاله برای شما خواهیم گفت قانون کپی رایت در فضای مجازی میباشد. امروزه با وجود فناوری های نوین اطلاعاتی و ارتباطی دستیابی به اطلاعات با سهولت بسیار انجام میشود. در این مسیر، قانون حق مؤلف با مشکلات فراوانی روبرو است. پیشرفت فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی، شبکه های اطلاع رسانی و نشر الکترونیکی، امکان نقض قوانین حق مؤلف را به طور بسیار زیادی گسترش داده است. ناگفته نماند که به دلیل های مختلف ممکن است ناشران در بحث کپی رایت دچار مشکل شوند و دنبال راهکارهای حقوقی باشند، اینجاست که دفتر وکالت ما میتواند به عنوان مشاور حقوقی، با وجود وکیل پایه یک دادگستری، حامی و تکیه گاه شما عزیزان باشد و از ما مشاوره تخصصی در این عرصه بگیرید.
قوانین مالکیت معنوی، به دلیل فقدان مکانیسم سیاست گذاری، در فضای مجازی
به درستی قابل استفاده نیست. بنابراین به ایجاد یک اصول قانونی مناسب برای
حفاظت از حقوق مالکیت معنوی در فضای مجازی نیاز خواهیم داشت.
(قانون آن) (The Statute of Anne) که مجلس انگلیس در سال 1710 وضع کرد، اولین قانون حق مؤلف در دنیا به شمار می آید.
امروزه، استانداردهای متعددی ایجاد شده است که بسیاری از آنها از سوی
سازمان بین المللی استاندارد ایجاد شده و برای شناسایی منابع استفاده
میشود. بعضی از این استانداردها عبارت است از: کد استاندارد بین المللی اثر
(ISWC: International Standard Work Code) شماره استاندارد بین المللی
موسیقی (ISMN:International Standard Music Number) شماره استاندارد بین
المللی مواد سمعی و بصری، شماره استاندارد بین المللی کتاب (شابک/ آی اس بی
ان.) (ISBN) شماره استاندارد بین المللی پی آیندها (شاپا/ آی. اس. اس. ان)
(ISSN) و شناسه اشیای دیجیتال (DOI) (Digital Object Identifier) (نوروزی،
1381: 89).
اولین قانون کپی رایت در ایران به 15 مرداد 1310 باز میگردد. قانونی که مربوط به چاپ و یا فروش آثار بود. همینطور قوانین دیگری طی سال های بعد تا بکنون ایجاد شده است تا از کاربران در فضای مجازی حراست داشته باشد. اما متأسفانه ایران هنوز عضو کپی رایت بین المللی نیست و این امر باعث میشود حقوق مؤلفان به صورت جدی مورد مراقبت قرار نگیرد. قطعا بیش از هر چیزی راهکارهای قانونی و کارآمد در زمینه کپی رایت مورد نیاز میباشد.